Takkie in Nieuw-Zeeland (Zuidereiland)

Rond 22u komen we aan op Auckland Airport, wel een dag later want we zijn door de datumgrens gevlogen, dus waar we 26 januari vertrokken 5,5 uur geleden is het nu 27 januari.
Na een korte inspectie van onze wandelschoenen mogen we vrij vlot het land binnen, zonder het verwachte gedoe.
Er worden nog wel wat vragen gesteld over de medicatie (als je meer dan 3 maanden voorraad bij je hebt moet je dat aangeven), maar als we vertellen dat we 9 maanden wegblijven en wat voor medicatie het betreft is het allemaal ok en mogen we door.
We slapen in het Novotel, letterlijk aan de overkant van de weg als je de luchthaven uitkomt, lekker makkelijk nu en morgen vliegen we door naar Christchurch dus kunnen we te voet naar de domestic terminal.
28 januari ontbijten we in het hotel en maken meteen kennis met de prijzen in Nieuw-Zeeland, het is hier dus allemaal duur.
Na het uitchecken lopen we 10 minuten met de tassen naar de domestic terminal, we zijn al ingecheckt dus alleen de backpacks moeten nog voorzien van een label en op de zelfscan-band.
Na 1,5u vliegen zijn we in Christchurch op het zuidereiland.
Vanuit de camperverhuur kunnen we bellen voor een transfer en in het zonnetje wachten we op de shuttle die ons naar de camper brengt.
Na uitvoerige uitleg over de verzekeringen en regels gaan we naar de camper zelf, waar we ook nog allerlei uitleg krijgen over hoe dingen werken en wat wel en niet te doen.
Dan kunnen we op pad; oh ja, links rijden, goed kijken, rotondes de andere kant op enz., we komen er wel :-)
Het eerste plan is naar een winkel die Patrick zijn telefoon kan maken, want die is stuk.
Er zit een zaakje vlakbij en zij bieden aan de telefoon draadloos op te laden, kijken of dat lukt, en mogelijk moet dan alsnog de batterij vervangen als hij nog steeds zo snel leegloopt.
Tijdens het opladen rijden we naar een supermarkt om alvast de koelkast vol te leggen met spullen en te zorgen dat we brood etc. hebben voor de avond/ochtend.
Na het ophalen van de telefoon rijden we naar een camping iets boven Christchurch, Kaikiri Beach, voor onze eerste nacht in de camper.
Het is op loopafstand van het strand, dus daar lopen we eerst heen; het blijkt bij de monding van een rivier te zijn en de lokale vissers vangen hier zalm.
Na het vinden van een geocache lopen we terug en begint de eerste nacht kamperen.
De volgende dag (29 januari) rijden we terug naar Christchurch omdat de telefoon van Patrick nog steeds super snel leeg is en we laten de batterij vervangen.
Ondertussen gaan we met de camper naar het centrum, vinden zomaar een parkeerplaats waar hij kan staan, en lopen wat rond in de stad.
Er is nog erg veel te zien van de aardbevingen bijna 10 jaar geleden, zo is de kathedraal deels ingestort en compleet in de steigers en er zijn veel lege plekken in de stad waar ooit gebouwen stonden.
We halen de telefoon op en met nieuwe batterij én draadloze oplader hopen we dat hij nu weer goed gaat werken.
Nu we toch in CHCH zijn rijden we ook even langs de camperverhuur voor een extra dekbed, wij zijn iets groter dan de gemiddelde Nieuw-Zeelander (dat bleek ook al bij de douches op de camping vanmorgen) dus elk een eigen dekbed is geen overbodige luxe.
Daarna rijden we verder naar Kaikoura in het noorden, daar wachten ons twee nachten op een camping en morgen een walvistocht.
30 januari moeten we vroeg opstaan, want om 7.15u vertrekt de boot en het is nog zeker een kwartier lopen naar de vertrekhal vanaf de camping.
Aangekomen bij de vertrekhal wordt al voor alle vaarten die dag aangegeven dat er een “sea-sickness warning” is, dus we kopen ter plekke pilletjes en nemen die in.
Vanwege de mist gaat de boot een half uur later, maar na wat uitleg en wachten mogen we de bus in die ons naar de haven gaat brengen.
De boot is best groot en er zijn comfortabele stoelen aan boord en wie wil kan ook op het dak van de boot gaan kijken.
De zee is inderdaad erg wild en de kapitein doet zijn best om bij elke grote golf af te remmen zodat we minder op en neer slaan, maar ondanks de pilletjes wordt Patrick al snel niet lekker en hij blijft helaas de hele verdere vaart (ongeveer 3 uur) overgeven en innige vriendschappen sluiten met witte, papieren zakjes. Arm schaap.
De walvissen zijn niet echt in de buurt helaas, maar met veel moeite wordt er aan het einde van onze vaart toch nog een potvis gespot die zich rustig laat fotograferen alvorens voor onze neus onder te duiken, dus ook foto’s van de staartvin!
Beetje teleurgesteld keren we terug naar de camper, we hadden er allebei meer van verwacht…
Patrick ligt de rest van de middag op bed en rond 17u gaan we boodschappen doen en koken wat in de gemeenschappelijke keuken van de camping.
Prima hamburgers en lekkere groenten, daar knapt hij gelukkig van op!
31 januari: Na een nacht goed slapen gaan we vandaag op weg naar Akaroa.
Eerst weer terug naar CHCH, (daar komen we toch zoń beetje langs) want de airco van de camper doet het niet en met de 33 graden van gisteren is het toch minder prettig om om 100km/h met het raam open te moeten rijden omdat het anders te warm is binnen (luxeprobleem, maar toch…)
Ineens staan ook Vera en Roel bij de camperverhuur, dat is een leuke verrassing!
Die zouden we eigenlijk pas in Akaroa treffen, maar ze kwamen nu al langs!
De airco is zo gefixt en bijgevuld en we rijden alsnog naar Akaroa.
Tegen de tijd dat wij op de nieuwe camping staan zijn Vera en Roel er ook en de rest van de middag lopen we door het dorpje en naar wat uitkijkpunten op heuvels, daarna eten we lekkere dingen in een restaurantje aan de haven.
Heel benieuwd naar hun verhalen aangezien zij al even in Nieuw-Zeeland zijn en zij willen ook graag weten hoe wij het tot nu toe hebben gehad, dus we kletsen lekker bij!
Terug bij de camper drinken we nog een kop thee samen en dan nemen we weer afscheid, voor de komende 8 maanden…
1 februari begint moeizaam, het is fris en dat was het vannacht ook, vooral Lonneke heeft daar erg last van en moet sowieso nog erg wennen aan het kamperen; gebrek aan plek in de camper, dunne matras op houten planken waardoor er slecht wordt geslapen, door de kou vaak plassen (gelukkig kan dat in de nacht in de camper)
De middag ligt ze op bed, waarna het wat beter gaat, ik troost haar maar een beetje met knuffels en Patrick ook.
Na de boodschappen en het eten worden de laptops uit de tas gepakt en worden wat foto’s geladen en de administratie wat bijgewerkt.
2 februari: Na een redelijke nacht gaan we vandaag op weg naar Lake Pukaki, een van de mooiste meren met water dat turquois is en vanaf Mount Cook het meer in stroomt als daar de sneeuw smelt.
Ergens onderweg besluiten we even te stoppen voor een broodje en wat drinken en we draaien een landweg op.
Als we weer door willen is de camper met geen mogelijkheid meer aan te krijgen…
We weten zeker dat we niks overbodig hebben aangelaten op de accu’s nadat de startmotor eerst nog probeert aan te slaan gebeurt er een minuut later helemaal niks meer als we de sleutel omdraaien, dus er zit niks anders op dan de AA (wegenwacht) te bellen.
De camper valt onder het bedrijfsaccount van de camperverhuur, dus we worden vlot geholpen en er komt iemand vanuit het dichtstbijzijnde depot onze kant op.
In het zonnetje wachten we tot hij er is en het duurt uiteindelijk maar een half uurtje.
De man checkt vanalles en ligt een aantal keren bijna compleet onder de voorkant van de camper, de accu’s zijn gelukkig in orde dus het ligt niet aan ons, het blijkt de startmotor zelf te zijn die het heeft begeven.
De enige manier om weg te komen is door hem de camper een stuk te laten trekken met zijn auto met de camper in de 2e versnelling waardoor de motor op de toeren aanslaat.
Bij de 2e poging lukt dat inderdaad en het enige dat wij nu moeten doen is weer terug naar CHCH en zorgen dat onderweg de motor niet afslaat… (“just don’t stall the engine, luckily it’s closeby”; het is 92 km terug, de man heeft gelukkig wel humor!)
Zucht, ok wéér terug en nu nogal gespannen en bij het minste of geringste de koppeling intrappend zodat hij maar niet afslaat, maar we komen zonder verdere problemen weer bij de camperverhuur aan, die al door de AA op de hoogte zijn gebracht.
Daar blijkt de enige optie te zijn om een kleinere camper mee te nemen voor een dag/nacht en dan wordt onze morgenochtend gemaakt en dan ter plekke waar zij dan zijn omgeruild.
Tja, dat moet dan maar, het grootste probleem is dat de matrassen een stuk korter zijn zodat geen van ons beide languit kan liggen, maar we moeten maar wat met onze voeten in het midden en uitstekend over het matras slapen vannacht.
Het plan was om onze eerste nacht freedom camping (zonder voorzieningen) te doen op een mooie plek naast het meer, dus dan gaan we dan toch maar proberen.
We pakken de spullen om van de ene naar de andere camper en gaan weer op pad.
Het is nog 3 uur rijden naar het meer en het is een gevecht tegen de zonsondergang.
Uiteindelijk is het bijna donker als we op een plek naast het meer staan.
Dit meer is gebruikt als setting voor Esgaroth (Lake-town) in de Hobbit film, met Mount Cook als Lonely Mountain.
Het waait er echt enorm hard en tot twee keer toen verzetten we de camper omdat deze teveel op en neer gaat en we amper kunnen slapen van het lawaai en de beweging.
Het mag allemaal niet baten en midden in de nacht rijden we in onze pyjama naar het dichtstbijzijnde stadje Twizel en zetten de camper daar op een parkeerplaats van een motel en slapen nog wat.
3 februari; net de camperverhuur is afgesproken dat we bij de meren in de buurt blijven en ze ons bellen voor de omruil, dus we rijden eerst naar Mount Cook village, waar we een wandeling willen maken, maar ter plekke is het echt snertweer, regen en koud door de wolken die tegen de bergen liggen, dus we rijden weer terug via allerlei uitkijkpunten en gaan bij Omarama een wandeling maken naar de Clay Cliffs.
Deze schijnen in LOTR voor te komen, maar in welke scène dat wordt ons niet helemaal duidelijk.
Het is een korte wandeling heuvelop en de rotsen langs het pad zijn al erg mooi!
Uiteindelijk komen we bij een opening in de berg waarachter zich een grote ruimte bevindt die steil omhoog loopt met aan alle kanten scherp uitgesleten rotsen, je kan je er zo een paar elfen bij voorstellen.
Klauterend over losse stenen proberen we zo ver mogelijk boven te komen, wat een schitterend uitzicht over de ruimte en de vallei er achter oplevert.
Patrick klimt helemaal naar boven, maar hoe hij weer naar beneden moet komen, daar had hij nog niet over nagedacht, dus op handen en voeten glijdt hij de berg weer af.
Terug bij de camper is er nog steeds niet gebeld en het is half 4, dus wel bellen zelf maar met de camperverhuur.
Daar wordt ons verteld dat er volgens hen was afgesproken dat wij in de ochtend zouden bellen en dat de camper nu onderweg is en net vertrokken uit CHCH richting de meren., over ongeveer 3 uur is hij bij ons.
(Natuurlijk heel raar aangezien zij de camper zouden laten maken en het dan logisch is dat je belt als je weet wat er aan de hand is en hoe lang het gaat duren, hoe moeten wij weten wanneer we moeten bellen en daarbij, als wij in de ochtend niet gebeld hebben waarom bellen ze dan zelf niet, maar goed...)
Wij geven aan dat we de hele dag in deze regio zijn gebleven om te wachten op het telefoontje, maar dat we nu verder moeten naar Dunedin omdat daar onze volgende stop en camping op ons wacht en we dus niet hier nog 3 uur gaan wachten om vervolgens nog 3 uur naar Dunedin te rijden.
Na overleg worden we teruggebeld en de camper komt nu naar Dunedin en wordt daar omgewisseld zodat wij ook die kant op kunnen.
Wij zijn rond 20.00u op de camping en om 21.30u is de camper er ook, in de miezerregen laden we de spullen weer over en dan maken we ons klaar voor de nacht, eindelijk weer languit liggen tijdens het slapen! En hopelijk een goede nacht na de avonturen tijdens onze freedom camping trip.
4 februari; de nacht was gelukkig erg goed, we zijn wat bijgeslapen.
Wel jammer is dat het sinds gisteravond niet is opgehouden met regenen en vandaag doet het weer er qua intensiteit nog een schepje bovenop, het regent echt pijpenstelen.
We willen vandaag naar het zuiden verder rijden, naar The Catlins, maar eerst bekijken we in Dunedin nog het oude stationsgebouw en daarna rijden we naar “het enige kasteel in Nieuw Zeeland”; Larnach Castle.
De weg erheen loopt over kronkelige bergweggetjes en de camper geeft af en toe aan dat hij door de regen niet voldoende grip heeft, dus het is een spannende rit.
Larnach Castle blijkt daarbij ook niet meer te zijn dan een groot landhuis, erg teleurstellend als is het wel leuk ingericht, en we leren weer een les om eerst goed te onderzoeken wat het is voor we ergens heen gaan…
De tuinen schijnen erg mooi te zijn, maar door de stromende regen slaan we die over en gaan via dezelfde weg en de Southern Scenic Route op weg naar “The Whistling Frog”; een camping vlakbij een aantal mooie watervallen en grotten.
De eerste waterval komen we onderweg al tegen; Purakaunui Falls.
Doordat het hier ook al een paar dagen regent zit er ontzettend veel water in de waterval en het is een indrukwekkend gezicht om dat water met zoveel kracht naar beneden te zien komen!
Morgen willen we naar de McLean waterval die naast de camping ligt, naar de grotten aan de zee en naar het petrified forest dat we onderweg tegenkomen.
Het plan is om de Southern Scenic Route helemaal af te rijden, met af en toe wat mooie stops, tot we bij Te Anau aankomen.
5 februari: Het heeft helaas de hele nacht geregend en we horen op de radio al dat er veel overstromingen zijn in de regio en ook dat de weg naar Milford Sound, een mooi fjord aan de westkust, voor een deel is weggespoeld waardoor het zeker een week niet te bereiken zal zijn.
Vol goede moed gaan we naar de waterval en maken later nog een stop bij een waterval die de mooiste van de regio zou zijn; toegegeven, ze zijn allebei erg mooi en met deze hoeveelheid water erin is het natuurgeweld weer overweldigend.
Als we bij het dorpje Fortrose aankomen is de weg verspert en wordt duidelijk dat de rivier zoveel water heeft dat deze is overstroomt en hierdoor ook de hele weg onder water ligt.
Dit blijkt het geval bij alle overgangen richting het westen en ook het noorden is afgesloten door overstromingen, er worden op verschillende plaatsen mensen geëvacueerd uit hun huizen en hele dorpen dreigen weg te spoelen…
Iedereen wordt verzocht om niet richting het noorden te komen zodat de wegcapaciteit die er is gebruikt kan worden om mensen en dieren
OK, we blijven nog even hier blijkbaar ;-)
Bij Curio Bay, waar ook het petrified forest is én een kolonie geeloog pinguïns leeft, hebben we een camping gezien en we rijden terug die kant op, gelukkig hebben ze plek en we blijven hier een nacht.
Ondanks de wind en regen gaan we toch even bij de pinguïns kijken, die normaal rond deze tijd terug aan wal komen om te slapen en hun kuikens te voeden.
Na een tijdje wachten en regelmatig even in de bosjes schuilen zien we er gelukkig een!
We staan aan de kust en door de wind gaat de camper behoorlijk op en neer en daarbij is ook de gasverwarming ermee opgehouden terwijl we die nu wel zouden willen gebruiken, maar met de extra deken komen we de nacht wel door!
6 februari; Het is weer droog maar bij het ontbijt horen we al dat alle wegen naar het westen nog steeds zijn afgesloten, maar na een check bij de lokale veiligheidsdienst blijkt dat de weg naar het noorden wel open is en we besluiten via die route dit gebied uit te rijden.
De weg loopt via Balclutha, richting Gore en dan alsnog naar Te Anau, het is ruim 100 kilometer omrijden, maar beter dan blijven zitten hier en wachten.
De navigatie is helaas niet heel betrouwbaar nu en via een aantal keer fout rijden komen we eindelijk in de buurt van Gore uit, waar opeens de snelweg compleet is afgesloten… oeps!
We besluiten de weg naar links te nemen die uit moet komen op een parallelle weg van de snelweg, in de hoop dat we daar verder komen.
Al snel gaan we echter een bocht op en na de bocht is de hele weg overspoeld met water, niet super diep, maar wel over de hele breedte van de weg…
Tja, terug is niet echt een optie want die weg was afgesloten en zomaar op een landweg draaien met de camper is ook niet 1,2,3, gedaan, dus Lonneke gaat rijden en we gaan door het water verder.
Dat blijkt her en der hilarisch, soms komt het water zo hoog omhoog door het rijden dat het over de voorruit heen stroomt en aan beide kanten van de camper ontstaan kleine vloedgolven tijdens het rijden.
Via zoveel mogelijk droge stukken komen we bij een T splitsing waar letterlijk een halve rivier over lijkt te stromen, wederom niet heel diep water maar wel met een flinke stroming naar links en wij willen eigenlijk naar rechts, omdat daar de brug ligt over de rivier…
Patrick stapt uit en op zijn slippers en korte broek loopt hij door het water de kruising op om te kijken hoe de weg er verder uitziet.
Dan komt er vanaf rechts een pick-up truck onze kant op gereden en we wachten maar even af wat die te vertellen heeft.
Het blijkt de eigenaar van het aangrenzende land te zijn die ons heeft gespot en ons wel wil helpen om over de brug te komen, maar dan moeten we precies doen wat hij doet en niet te snel rijden.
Hij is blijkbaar de hele dag al toeristen aan het helpen die hier zijn uitgekomen, er had eigenlijk voor de weg waar wij uit zijn gekomen ook een wegafsluiting moeten staan (joh!)
Hij vertelt ook dat op het punt waar wij nu staan gisteren nog ruim een meter water stond en dat delen van de weg compleet zijn weggespoeld, ehh, ok, minder grappig.
Met een slakkengang slalommen we tussen de gaten in de weg door achter hem aan tot we bij de brug komen.
Daarna is de weg weer normaal en na een hartelijk bedankt vervolgen we onze weg naar Te Anau, waar de weg ook pas sinds vandaag open blijkt te zijn, dus we hebben geluk dat we niet weer ergens stranden!
Alle borden met "flooding" die we daarna tegenkomen worden hartelijk uitgelachen, want meestal is het niet meer dan een plasje of stroompje en na deze hoeveelheid water stellen ze niks meer voor!
In Te Anau hebben we een kleine cabin met een 1 persoons- en een 2 persoonsbed, de komende twee nacht slapen we dus in een normaal bed!
Op 7 februari is het na het ontbijt tijd voor de was en daarna maak ik mijn verhaal over Frans Polynesië af.
Het lokale WIFI netwerk wil echter niet werken op mijn laptop, maar met het mobiele internet en veel tijd en moeite staat het uiteindelijk online, inclusief de bijbehorende foto’s!
Het is hier gelukkig wel beter weer, zonnig met een flink windje vanuit het meer waar Te Anau aan ligt.
We lopen een stuk langs het meer, zoeken geocaches en vragen informatie over de gloeiwormen tocht die je hier kan houden.
We besluiten dit toch niet te doen, omdat we later op nog meer plekken gloeiwormen kunnen zien.
Bij de lokale supermarkt ontdekken we een goedkope kant-en-klaar maaltijd van twee soorten thaise curry met rijst, waar je met twee mensen van kan eten. We maken het klaar in de oven van de gezamenlijke keuken en het blijkt echt super lekker, al ontbreekt de groente wel een beetje. Dat is er een om te onthouden! (ik eet natuurlijk gewoon hondenbrokken, en alles dat op de grond valt of me wordt toegestopt, zoals elke dag!)
Na het schrijven van ons dagboek en het kijken van een aflevering van een Wie is de Mol is het tijd om te slapen.
Na nog een nacht in de bedden is het op 8 februari tijd om door te rijden naar Queenstown.
We hebben al veel goeds gehoord over dit stadje, dus zijn erg benieuwd wat we er gaan treffen.
Onderweg komen we weer langs een aantal mooie meren en stoppen we voor wat foto’s.
Het blijkt onderweg ook flink te waaien en de rit is inspannend, maar dat is bijna al het rijden in Nieuw-Zeeland tot nu toe.
Nadat Lonneke een uurtje op bed heeft gelegen en Patrick die wat geocaches heeft gedaan is het weer tijd voor een supermarkt. We halen eten voor die avond en wat inkopen voor de komende dagen, zodat we weer even vooruit kunnen.
Lonneke kookt en Patrick gaat nu even liggen en in de avond is het weer tijd om de administratie bij te werken en de volgende nachten te plannen qua overnachtingen; via Wanaka gaan we naar Fox Glacier en dan door naar het noorden via de westkust.
De volgende dag is 9 februari; “Lonneke en Patrick-dag” en we gaan vandaag Queenstown verkennen.
We lopen naar het stadje, waar we eerst een speciale geocache bij een koekwinkel doen, waarvoor we binnen gereedschap moeten vragen.
Het blijkt een kleine schroevendraaier te zijn en de cache vinden we iets later buiten op ongeveer ooghoogte in de overkapping geschroefd.
Dan lopen we via de winkelstraat naar de waterkant.
Queenstown ligt aan een erg groot meer dat is omgeven door bergen, zelf is de stad ook deels op de bergrand gebouwd.
Ter plekke eten we een Patagonia ijsje en lopen een stuk verder langs de waterkant.
Op de terugweg besluiten we de beroemde “Fergburger” te gaan proberen, deze burger is bekroond tot de beste hamburger van Nieuw-Zeeland en er schijnen op elk tijdstip rijen voor de zaak te staan.
Dat laatste blijkt ook nu het geval en we sluiten aan, het is dan ongeveer 10 minuten wachten tot we kunnen bestellen en we krijgen in de rij een menukaart met daarop de opties.
Buiten de beroemde hamburger zijn er ook nog een aantal andere opties zoals kipburgers, vegaburgers en friet met verschillende soorten sausjes.
Dan kunnen we bestellen en Patrick gaat voor de extra belegde burger en Lonneke neemt de normale Fergburger.
Patrick vindt een zitplaats voor ons en na ongeveer 15 minuten wachten verschijnt ons nummertje op het scherm en kunnen we de bestelling afhalen.
Het valt meteen op hoe zwaar de burgers zijn en bij het openen van het papiertje is te zien hoe rijkelijk de burger belegd.
Het blijkt een complete maaltijd te zijn en inderdaad erg lekker!
Na de burger gaan we terug en allebei even liggen.
Vanavond hebben we een reservering bij restaurant Skyline bovenop de heuvel, waar voor we met de gondel omhoog moeten.
We willen al op tijd naar boven zodat we daar nog wat rond kunnen lopen en de “Luge” bekijken, een soort kartjes die op zwaartekracht naar beneden rijden over een aangelegd parcours.
De kabelbaan is super steil omhoog en vlak langs de rotsen, dus Lonneke is blij als ze boven is!
De Luge ziet er super leuk uit, al moet je daarvoor nog een stukje verder omhoog met een soort skilift.
Vooruit dan maar; er zijn twee soorten banen, blauw en rood, een wat langzamere en een snelle en we gaan allebei voor twee ritten zodat we beide banen kunnen uitproberen.
De skilift valt gelukkig reuze mee en er wordt zelfs gezwaaid naar de camera ;-)
Iedereen die de Luge ingaat moet eerst de blauwe “langzame” baan doen om het te leren, door de hendel voor je naar je toe te trekken kan je remmen en sturen gaat vrij makkelijk.
Ze liggen erg dicht bij de grond en de baan is gemaakt van een soort betonblokken en de lijmranden ertussen liggen iets hoger, waardoor je die nogal voelt als je er overheen rijdt (associatie: Belgische snelwegen van vroeger).
Nadat er wat mensen uit de bocht vliegen is de baan verspert en uiteindelijk durven we steeds harder naar beneden.
Patrick is als eerste beneden en maakt wat foto’s van Lonneke in actie.
Zij besluit om de blauwe baan nog een keer te doen en Patrick gaat voor de rode baan, al heeft hij daar na de eerste bocht-afdaling combinatie al spijt van.
Na de Luge genieten we nog van het uitzicht vanaf de berg en daarna melden we ons bij het restaurant.
Daar krijgen we champagne aangeboden omdat het onze “Anniversary” is hahaha, we hebben er vooral hartelijk om gelachen!
Er is allerlei soorten eten in een groot buffet, dus we gaan gewoon steeds van een aantal dingen een beetje om te proeven.
Veel dingen zijn erg lekker en sommige dingen blijven helaas op het bord achter.
Vooral de toetjes vallen in de smaak, dus daar snoepen we er allebei een paar van op!
Als we klaar zijn met eten is het inmiddels donker en het uitzicht blijft adembenemend, Queenstown met alle lichtjes beneden in het dal en de volle maan erboven.
De kabelbaan is ook een stuk minder eng omdat er door het donker minder diepte te zien is.
We gaan op tijd slapen, want morgen mogen we weer vroeg op; de Doubtful Sound cruise die we eigenlijk een paar dagen geleden zouden doen is verzet naar morgen, omdat we er eerder niet bij konden zijn vanwege de overstromingen.
10 februari; Om 6.30u gaat de wekker en we rijden naar Manapouri, waar om 10u de boot vertrekt.
Manapouri ligt aan het 4 na grootste meer van Nieuw-Zeeland en we moeten hier eerst overheen naar de overkant, dan een stuk van 21 kilometer met de bus over de bergkam heen en vervolgens dan op de boot die door het fjord zelf gaat varen.
De tocht is ontzettend mooi en we hebben godzijdank echt fantastisch weer, zonnig, 23 graden en niet teveel wind (tenzij we varen dan)!
Bij deze boot kan je ook op het dak om foto’s te maken en daar wordt door menigeen dankbaar gebruik van gemaakt.
De boottocht duurt ongeveer 2 uur en we varen langs steile bergen, die soms meer dan een kilometer hoog zijn, door helder water bijna tot aan de zee, erg mooi.
11 februari; gisteren hebben we gezien dat er bij de kabelbaan ingang ook een vogelpark zit en we willen hier vandaag graag gaan kijken, dus na het ontbijt pakken we de spullen in, checken uit en rijden met de camper die kant op.
Uiteindelijk lopen we wel 2,5 uur rond in het park, wat vogels opvangt en weer uitzet in het wild als dat kan, onder andere Kiwi’s!
Dit zijn echter nachtdieren dus je kan ze alleen zien in speciale ruimtes waar het erg donker is.
Als onze ogen gewend zijn aan het weinige licht kunnen we inderdaad wat beweging waarnemen en na een tijdje kunnen we de Kiwi’s prima zien, super schattig en fluffy zijn ze!
(als schijnen ze volgens de verzorgster niet heel aaibaar te zijn vanwege hun opvliegende karakter)
Ook de andere dieren in het park zijn het bekijken waard en we zien ze in twee verschillende leerzame voorstellingen voorbij komen.
Na het vogelpark rijden we richting Wanaka, maar we stoppen onderweg nog even bij een winkelcentrum net buiten Queenstown want Lonneke gaat, voor het eerst sinds haar nieuwe haren, naar de kapper!
Met een frisse en verzorgde coupe kan ze er weer even tegen!
Wanaka is maar een uurtje rijden vanaf Queenstown, maar wel via een weg over een bergkam, met de ene haarspeldbocht na de andere, een uitdaging voor zowel camper als chauffeur!
Het is een leuk en rustig dorpje en ook dit ligt aan een helderblauw meer.
Een fijne tussenstop vóór de lange ritten die ons de komende dagen wachten.
Op de BBQ plaats van de camping bakken we de spiezen en groente die we gekocht hebben en raken we aan de praat met twee Nederlandse jongens die net vanuit het noorden zijn gekomen, een ervan woont hier voor een aantal maanden en de andere is op bezoek en ze maken samen een roadtrip.
We wisselen wat ervaringen uit over noord en zuid en delen tips over wat wel en wat niet te doen onderweg.
Dan is het weer tijd voor een nieuwe nacht in de camper.
12 februari; na een heerlijke douche is het tijd om de camper te legen en te vullen.
Bij de dumpplek worden toilet en grijs water in de speciale afvoer geleegd en de vers-water tank wordt gevuld met water.
Dan rijden we naar het water, waar we op bezoek gaan bij de “Wanaka-tree”, een eenzaam groeiende boom die in het water staat.
Daar troost ik een jongetje door met hem op de foto te gaan als hij moet huilen én leer ik een nieuwe vriendin, een bruine, natte labrador, kennen!
Die laatste ziet me vooral aan als een leuk speeltje, dus ik ben op mijn hoede en ga snel weer met Lonneke mee naar de camper.
We gaan weer op pad, dit keer richting Franz Josef, bij de gelijknamige gletsjer.
Het is 3,5 uur rijden en onderweg stoppen we weer bij verschillende trails en watervallen, om het landschap te bekijken en onze benen te strekken.
Onderweg schrikken we ineens als het busje dat een paar honderd meter voor ons rijdt ineens openzwaait en er allerlei koffers en spullen op de weg vallen.
Na een snelle noodstop en hulp met de koffers van de weg halen kunnen we onze reis weer vervolgen, weer een avontuur erbij!
Rond 5 uur zijn we op onze nieuwe camping “Rainforest Retreat”, waar we letterlijk tussen het regenwoud mogen kamperen de komende twee nachten.
Er is een relaxte tv ruimte, waar we tijdens het eten wat tv kijken en daarna doen we de was zodat we morgen wat leuks kunnen gaan doen.
13 februari; vandaag willen we twee hikes doen in de buurt; een naar een oude mijntunnel waar gloeiwormen in zitten en we willen naar de gletsjer lopen.
Het is prima wandelweer en we beginnen met de tocht naar de tunnel.
De route is vrij smal en veel omhoog, langs een snelstromende rivier die vanuit de bergen komt.
Als we bij de tunnel komen blijkt er bij de ingang ongeveer 10 centimeter water in te staan, dat ook wat stroomt.
We wisten als dat er op sommige plekken water in zou staan, dus we gaan toch gewoon naar binnen op onze wandelschoenen, het zal vast te doen zijn.
Uiteindelijk blijkt heel de tunnel voorzien van een laag water en zelf onze redelijk waterdichte wandelschoenen geven het op een gegeven moment op, dus natte sokken…
Maar we lopen de smalle tunnel van 500 meter door, met zak/hoofdlamp aan en aan het einde zijn inderdaad veel gloeiwormen te zien!
We moeten dezelfde weg weer terug en komen onderweg mensen tegen die op blote voeten door de tunnel lopen, we zijn toch blij dat we op schoenen gegaan zijn ook al zijn die nu doorweekt.
Omdat de wandelschoenen nat zijn moeten we de tweede wandeling op onze gympen maken.
De ondergrond in het gletsjerdal bestaat voor het grootste deel uit losse, middelgrote tot grote kiezels, dus bij elke stap zoeken je voeten weer de balans.
Als we bij het eindpunt van de trail komen zijn we de gletsjer tot op 1000 meter genaderd, dat blijkt toch een beetje teleurstellend want hij ligt nog steeds erg ver weg, bovenop de berg.
Het pad is verder afgesloten en alleen begaanbaar met een gids vanwege het gevaar van vallende stenen en aardverschuivingen.
Bij terugkomst gaan we in de hottub van de camping zitten en kletsen daar wat met andere gasten, die van over de hele wereld komen.
14 februari; vandaag rijden we weer een stuk naar het noorden, naar Punakaiki; een klein plaatsje ongeveer halverwege Franz Josef en Abel Tasman National Park.
Het is echt een gehucht, maar ze hebben er wel de “Pancake rocks”, een verzameling van rotsen die door het uitslijten door wind en zee lijken op stapels pannenkoeken.
Bij aankomst gaan we daar eerst kijken en rijden dan door naar de camping even verderop aan het strand.
Een mooie ruime plek met meteen achter ons een prive paadje naar het strand.
Al snel na aankomst maken we kennis met het lokale wildlife: zeer luide, hongerige meeuwen en vooral sandflies!
Wat een ongelofelijke K..beesten zijn dat, iets groter dan een fruitvliegje maar ze bijten en scheuren je huid open voor bloed en laten jeukende bulten achter die nog heel lang blijven door vervelen.
Iets later maken we ook kennis met onze overburen, een gezellig stel mensen uit Schotland en Nieuw-Zeeland die elkaar hier weer treffen voor een weekend samen.
Zij nodigen ons uit om die avond naar het lokale café te komen, er is een soort open-microfoon/karaoke avond en dat is toch een leuke “date for Valentines”.
Dat klinkt wel leuk en rond half 8 lopen we de heuvel op naar het cafe.
De buurtjes zijn er al en we schuiven aan bij hen aan tafel en vertellen wat over onszelf en zij over zichzelf.
Het lijkt alsof de lokale gekkies allemaal de weg hebben gevonden naar de microfoon; er is een man die een zelfgeschreven lied over Nostradamus zingt, een man die op een toon een heel liedje zingt terwijl hij wel met zijn gitaar een andere toon speelt én er is een man met een pratende papegaai die didgeridoo speelt (amper te verstaan)…
Terwijl we ons allemaal afvragen waar we beland zijn komen er gelukkig wat mensen naar de microfoon die wel kunnen zingen én instrumenten bespelen!
Gasten wordt ook gevraagd om zich op te geven voor een liedje en na even afwachten durft Lonneke de muzikanten aan te spreken om een liedje met hen te zingen.
Het wordt “Obla-di Obla-da” van de Beatles (nana, how the life goes on) en het hele café zingt en klapt mee, het doet de stemming goed!
Na de muzikanten zingt ze ook nog “Your Song” van Elton John a capella, het is tenslotte Valentijnsdag dus een liefdesliedje kan best én Elton was net nog in Nieuw Zeeland.
De volgende dag (15 februari) rijden we weer bijna 4 uur met de camper naar het noorden, we stoppen in Hokitika, een soort kunstenaarsdorp aan de kust waar we even doorheen wandelen.
Na weer een uur rijden komen we een bord voor een “Swing-Bridge” tegen langs de weg en we besluiten bij die plek te stoppen.
Het blijkt een metalen brug te zijn van ongeveer 30 cm breed en 110 meter lang, 19 meter boven een rivierdal, met aan beide kanten metalen netten en railing.
Patrick loopt zonder moeite naar de overkant en weer een stuk terug als hij ziet dat Lonneke niet verder gaat.
Lonneke heeft nogal hoogtevrees en ze zijn niet alleen op de brug, waardoor hij steeds meer beweegt als andere mensen erop lopen hoe verder je naar het midden komt, de 30 centimeter waar je op loopt klapt van links naar rechts.
Na twee pogingen geeft ze het op en bij terugkomst aan land moet ze heel hard huilen, niet alles is al te overwinnen helaas.
Na de brug rijden we verder naar Marahau, bij de ingang van het Abel Tasman NP.
Bij “Old MacDonalds Farm” is een ruime plek voor ons, ze hebben er ter plekke allerlei beesten waaronder alpaca’s en boerderijdieren.
We rijden nog even naar een grotere plek voor wat boodschappen en kopen ter plekke ook een extra matje van soort “eierdoos-schuim” voor op de matrassen van de camper.
Super idee van Patrick omdat Lonneke steeds zo last heeft van de te dunne matrassen op de houten planken!
Terug op de camping wordt die meteen op maat gemaakt en geïnstalleerd, dat slaapt vast een stuk beter!
16 februari; het regent pijpenstelen en het lijkt pas in de middag op te klaren, dus de ochtend wordt gebruikt om de foto’s op de laptops te laden en wat te uploaden naar de cloud.
Ondanks het betaalde WIFI is de kwaliteit erg slecht, dus het is een frustrerende bezigheid helaas.
We willen vanmiddag kajaks huren en dan naar een van de strandjes in het Nationaal Park peddelen en dan de watertaxi terug nemen, maar als we rond 13.00u gaan vragen blijkt kajak huren alleen mogelijk tot 12.00u voor de hele dag en als we dan kijken naar watertaxi’s blijken deze maar tot 13.30u te gaan en het regent nog steeds, dus nu de taxi nemen en teruglopen gaat ook niet.
De enige optie die er nog is om het park in te gaan is een cruise om 16.30u van 1,5 uur die de baai een stuk naar het noorden langs vaart en dan op wat strandjes mensen oppikt en weer terugvaart.
We besluiten dat dan maar te doen zodat we nog iets van het park zien, maar helaas blijft het ook tijdens de cruise regenen waardoor we wel zien hoe mooi het er is maar er weinig van kunnen genieten.
Bij terugkomst in Marahau gaan we eten bij een restaurantje, dat zonder vermelding op de kaart een zeer overheersende, pittige soort vissaus serveert over en bij de biefstuk, aangezien Lonneke geen vis lust volgt een conversatie met de bediening en daarna de eigenaresse, die als enige optie aanbiedt om iets anders uit te zoeken van de kaart, maar de biefstuk moet alsnog betaald worden want zij kunnen er niks aan doen als het niet je smaak is. Zucht. Na en lekkere kip met curry rijden we geïrriteerd terug naar de camping. Ok, dit was ZO’N dag!
Er volgt een erg emotionele nacht, de combinatie van alles komt er nogal uit bij Lonneke en Patrick heel lief en zorgzaam en ook wat emotioneel.
Gelukkig slapen we daarna wel weer ok.
We besluiten in Wellington een hotel te boeken om even bij te komen en we gaan de rest van de planning wat meer rust inbouwen zodat we wat beter bijkomen en minder rijden.
Na Wellington gaan we naar Tongariro en dan naar de Bay of Plenty en nog een aantal nachten bij Auckland. Rotorua slaan we over als overnachting en we gaan er alleen kijken onderweg.
17 februari; vandaag rijden we naar Picton, waar de ferry ons naar het noordereiland gaat brengen.
Het is nog steeds niet gestopt met regenen en dat blijft het ook doen tot we in Picton aankomen, toch is het landschap erg mooi hier.
Met de camper op de ferry is even spannend, maar als hij eenmaal staat blijkt het ferry passagiersdek erg comfortabel met lekker warm eten en zelfs een aantal banken, waar wij er een van claimen.
Na het eten slapen we allebei om beurten een tijdje languit op de bank en komen we wat bij van de afgelopen nacht.
De overtocht duurt 3,5 uur, dus voldoende tijd om wat uit te rusten.
Aangekomen in Wellington blijkt het daar ook te regenen (verrassing! ;-) ) en we rijden met de camper dwars door de stad naar het hotel.
Het avontuur gaat verder op het Noordereiland!