Takkie in Santiago en Paaseiland

Zaterdag 4 januari, omstreeks 16u verzamelt zich een bont gezelschap op Schiphol om ons uit te zwaaien!
De tassen zijn ingecheckt en we drinken nog een laatste drankje met familie en vrienden voor we naar de gate gaan.
Dan volgt het emotionele afscheid en gaan we er dan echt vandoor, via Londen naar Santiago in Chili.
Even leek het er nog op dat er toch nog een kink in de kabel zou komen toen we op 1 januari in het ziekenhuis zaten nadat de mist-vuurwerk combinatie op Lonneke haar longen was geslagen, maar dankzij dokter Marieke in het JBZ (ik weet dat je meeleest, je bent top!) werd dat snel de kop ingedrukt met prednison en voor de zekerheid ook een antibiotica kuur dus er kan gevlogen worden!
Omdat het nog maar 2,5 maanden na de chemo is en nog maar 1,5 maanden na de laatste bestraling wordt het sowieso afwachten hoe het qua energie en conditie gaat, we houden rekening met een stijgende lijn, maar houden er ook rekening mee dat het tempo mogelijk wat lager zal liggen dan eerst gedacht.

We hebben ons voorbereid op een lange vlucht en ik mag gelukkig mee in de handbagage op de vlucht, toch fijn een stoffen hondje te zijn!
Uiteindelijk landen we na 17 uur nachtvlucht in Santiago, waar de dag (5 januari) net is begonnen, we hebben redelijk wat geslapen in het vliegtuig dus we voelen ons best ok, op de pijnlijke benen van Lonneke na.
Gelukkig is Santiago vooral een plek waar we willen bijkomen en wennen aan de tijd en het klimaat, dus we kunnen hier rustig de benen strekken en de stad wat verkennen.
Bij het hotel aangekomen is de kamer nog niet klaar, dus we gaan eerst in de buurt wat lunchen.
Onderweg vinden we ook de lokale supermarkt en we kopen wat drinken voor op de kamer en kijken wat er zoal te krijgen is hier.
Op de kamer frissen we ons eerst wat op en gaan daarna toch even liggen voor een kleine siësta.
In de avond gaan we op aanraden van de hotelmedewerker eten bij een Peruaans restaurant in het wijkje en rond 21.00u gaan we slapen, enigszins met de lokale tijd mee.
De volgende dag (6 januari) lopen we na het ontbijt richting het centrum, eigenlijk met twee doelen; een SIMkaart halen voor nu en op Paaseiland én een kabel kopen voor de BOSE headset, want die is tijdens de vlucht kapot gegaan.
Tegelijkertijd willen we natuurlijk het centrum bekijken, maar na de recente rellen weten we dat het nog niet helemaal rustig is in Santiago, dus we zien wel hoe het gaat.
We lopen een paar uur rond daar en zien in onze ogen alle hoogtepunten die we wilden bekijken, ook wat mindere plekken helaas waar we al snel merken dat het goed is om alert te zijn, er zit al bijna een hand aan de rugzak van Patrick…
We besluiten terug te lopen naar het hotel, via de grote parken die langs het kanaal liggen.
Wat algemeen opvalt aan Santiago is dat vooral in het centrum, maar ook in de wijk waar het hotel ligt (Providencia) alles, maar dan ook werkelijk alles onder de graffiti zit, er is bijna geen gebouw of standbeeld dat niet helemaal onder gespoten is; een van de overblijfselen van de recente rellen helaas en het maakt daardoor een erg verpauperde indruk.
Die avond halen we wat salade en brood voor in het hotel en we gaan weer op tijd naar bed.
In de ochtend van 7 januari gaan we naar San Christobal, de heuvel met daarop het Maria beeld dat we al vanaf het hotel kunnen zien staan.
Het plan was om de hop on hop off bus special te nemen (inclusief de heuvel op en neer) maar die is alleen geldig voor 2 dagen, dus we nemen een ticket voor 1 dag en kopen de heuvel tickets los; met de tandradbaan naar boven en met de kabelbaan weer naar beneden.
Boven op de heuvel bekijken we het Mariabeeld, dat wil zeggen Lonneke en Patrick bekijken het beeld, want mij vergeten ze uit de tas te halen, dus ik bekijk later de foto’s wel…
De route van de hop on hop off bus is gewijzigd en de bus rijdt nu niet meer door het centrum vanwege de rellen, erg jammer, want nu rijden we alleen door de buitenwijken en die zijn niet echt heel boeiend, al zien we wel het hoogste gebouw van Latijns Amerika.
Maar het is 28 graden en zonnig en op het dak van de bus is het prima toeven onder het zonnedak in de wind!
Morgen moeten we vroeg op om door te vliegen naar Paaseiland, dus we gaan op tijd richting het hotel en in de buurt wat eten.

Op 8 januari staat om 6.45u de taxi klaar om ons naar de luchthaven te brengen.
Nadat de tassen zijn ingecheckt is het even zoeken naar de juiste gate, die op een tussenverdieping van het vliegveld blijkt te liggen, maar we zijn ruim op tijd en klaar voor weer 5,5 uur vliegen.
Om 12.45u lokale tijd (2 uur vroeger dan het Chileense vasteland) landen we op Aeropuerto Internacional Mataveri, wat welgeteld een landingsbaan en twee opstelplaatsen voor vliegtuigen heeft en wat eigenlijk niet meer is dan een gebouwtje van 50x50m, voornamelijk van hout.
Dit is “the most remote airport in the world”, het dichtstbijzijnde vliegveld ligt 2603 km hier vandaan.
Wat meteen opvalt is dat het broeierig warm is, de luchtvochtigheid is erg hoog, dus het zweten is begonnen.
We worden opgehaald door de eigenaar van het huisje waar we de eerste dagen verblijven en krijgen een bloemenkrans omgehangen van verse bloemen van het eiland.
We krijgen een kleine tour door Hanga Roa, de hoofdplaats van het eiland en alvast de eerste tips voor leuke restaurantjes en zwemlocaties.
Overal langs de weg bloeien mooie kleurrijke bloemen, vooral de verschillende soorten Hibiscus vallen op.
Het is veel groener en meer begroeid dan ik had verwacht (met de baasjes keek is pas naar een documentaire over Paaseiland en daarin werd gezegd dat er geen boom meer op het eiland stond, maar dat blijkt dus niet het geval gelukkig.
Het huisje ligt een stukje buiten het dorp midden in de graslanden, vlakbij een site waar Moai (de bekende beelden van Paaseiland) staan en er een mooie zonsondergang zou zijn.
We pakken de tassen wat uit, slapen een uurtje en eten dan wat lunch bij een lokaal restaurantje, dan lopen we richting de beelden en daarna naar het centrum van het dorp, ongeveer 2 km, voor wat boodschappen.
Aan het avondeten komen we niet eens toe, want bij terugkomst vallen we in slaap en we slapen door tot de volgende dag, wel af en toe gewekt door blaffende honden en kraaiende hanen die rond het huisje lopen.
Ik wil graag met de hondjes die er rondlopen spelen, maar dat vinden de baasjes niet goed, ik ben nog te klein zeggen ze… :-(
Vlakbij het huisje is een mini-market, een heel klein lokaal winkeltje met een paar spullen die je dagelijks nodig hebt.
We halen er de volgende ochtend wat verse broodjes (nog warm!), wat eieren, boter en wat drinken en daarmee maken we in het huisje ons eigen ontbijt, dat op het terras wordt opgegeten.
Helaas merken de baasjes dat ze zelf ook opgegeten worden, want de lokale muggen houden wel van een Hollands hapje helaas…
Lonneke heeft daarnaast veel last van het vocht in combinatie met het gras, dus de hooikoorts tabletten brengen hopelijk uitkomst, de longen zijn nog niet geheel hersteld dus het is even aankijken hoe het gaat.
We lopen naar het dorp; vandaag willen we twee geocaches vinden, informatie vinden over het kopen van het ticket voor het nationale park, informatie over het huren van fietsen/een auto en we willen langs de “grote” supermarkt vlakbij het vliegveld.
Het is 25 graden en erg vochtig en uiteindelijk lopen we toch meer dan gedacht, maar met regelmatig wat drinken en af en toe even zitten is het ook voor Lonneke te doen.
Op de terugweg eten we in de hoofdstraat een heerlijke maaltijd en als we bij het huisje komen hangen we de meegebrachte klamboe voor de deur zodat het wel kan doorwaaien en we drinken wat terwijl de benen uitrusten liggend op het bed.
Die nacht koelt het weinig af en het gebrek aan airco en teveel aan gras zorgen voor een benauwde nacht.
Bij het opstaan besluiten we toch maar om nu al naar onze tweede accommodatie op het eiland te gaan en het huisje te laten voor wat het is.
Het hotelletje waar we nu gaan slapen ligt midden in het dorp en heeft airco en een wat meer long-vriendelijke, maar wel kleine, kamers met een heerlijke douche!
In de middag regelen we de auto voor morgen en samen maken we een route die we willen rijden, in elk geval naar de verste punten op het eiland en de vulkanen op, de dingen die we met de fiets mogelijk niet zo snel gaan doen.
De rest van de dag schrijven we onze reisdagboeken en lopen wat in het dorp rond.
De 11e januari kopen we de park tickets, halen wat drinken voor onderweg en daarna de auto en we rijden rechtsom richting de zuidkust van het eiland.
Nadat we een kleine detour over een zandpad hebben genomen waar ook beelden zouden staan (er lagen er 3, onder een houten overkapping) eindigen we niet geheel gepland op de weg achter het vliegveld die de vulkaan Rano Kau op gaat.
OK, we gaan dus eerst de vulkaan bekijken (die wilden we mogelijk met de fiets gaan doen)
Boven aangekomen is het uitzicht over het eiland schitterend.
Je kan vanaf de rand in de krater kijken, die 1 km breed is, beneden in de krater heeft zich een heel apart ecosysteem ontwikkeld door het zoete water dat opgevangen wordt en de krater wanden die de planten en dieren beschermen tegen de zoute zeewind.
Na de krater kan je nog een stukje omhoog rijden en kom je bij Orongo, een van de heilige plekken van de oorspronkelijke bewoners van Paaseiland.
Hier vind je een dorp dat is gebouwd voor een paar weken per jaar als de lente begint, hier vonden dan bepaalde rituelen plaats en er werden offers gemaakt aan de goden.
Ook vonden hier de Birdman competities tussen de stammen plaats, waarbij werd bepaald welke stammen de leiders mochten leveren voor het eiland.
Er allerlei wezens in de stenen gehouwen, voornamelijk gebaseerd op het zeeleven om het eiland heen en op deze Birdman competitie.
Na de vulkaan zijn de dan alsnog vanuit het zuiden richting het oosten gereden, langs alle sites waar Moai stonden of nog staan aan de zuidkust.
De grootste site met Moai is Tongariki, daar staan 14 beelden op een platform van ongeveer 100m lang.
Als we daar aankomen is het alweer lekker warm en we besluiten om de weg verder te volgen naar Anakena beach, het enige officiële zwemstrand van Paaseiland.
Naast het strand staat ook nog een rijtje Moai, dus het is een win-win locatie!
Ik mag helaas niet mee zwemmen, maar Lonneke en Patrick gaan lekker het water in om af te koelen terwijl ik de beelden wat beter bekijk.
Zoals overal op het eiland lopen ook hier veel honden los rond, ze zijn erg vriendelijk en ook naar elkaar is er gelukkig weinig agressie.
Ze doen net als ik; wat rondlopen, slapen, zoeken naar wat eten en hopen dat iemand ze wat aandacht geeft.
Lonneke en ik vinden het allebei erg moeilijk om niet elke hond even te aaien en te spelen enzo, maar echt schoon zijn ze niet, ook al zien ze er goed uit, dus we doen het toch maar niet.
Na het zwemmen is het rond 18u en we besluiten terug naar het dorp te rijden.
Morgen hebben we, dankzij een klein bedragje extra, nog een dag de auto en we willen de zonsopkomst bij Tongariki zien, dus op tijd naar bed.
Als de wekker gaat de 12e om 6u in de ochtend blijkt het pijpenstelen regenen en dan blijft het ook doen de komende uren, dus het wordt niks met de zonsopkomst.
Dan maar weer verder slapen en straks kijken wat we vandaag dan nog willen zien met de auto.
We rijden weer richting Tongariki, maar nu stoppen we eerst nog bij Rano Raraku.
Dit is een berg uit twee delen waar vroeger de Moai werden gemaakt.
Er staan een heleboel kleine Moai voor en op de heuvel voor de berg, deze moesten nog de laatste dingen zoals ogen en hoeden krijgen voor ze konden worden vervoerd.
In de berg zelf zie je nog een aantal Moai die nog niet compleet zijn uitgehouwen, het wordt ook wel de kraamkamer van de beelden genoemd.
Na dit bezoek willen we kijken of we niet alsnog de hoogste vulkaan Maunga Terevaka ook op kunnen, maar helaas is het pad alleen bestemd voor fietsen en na de regen van vanmorgen is het meer modder dan pad.
We rijden door naar Puna Pau, de groeve waar de rode vulkaanstenen vandaan komen waar de hoeden van de Moai van gemaakt werden.
Via een Ahu A Kivi, een Moai site waar 7 beelden staan, rijden we weer naar het dorp.
De 13e wordt een rustige dag, we halen de stempels van Paaseiland voor in het paspoort, lopen door een deel van het dorp dat we nog niet gezien hebben, komen daarbij nog wat Moai tegen aan het water en verder wordt er vooral gerelaxt op de kamer en in een restaurant.
Morgen, de 14e, gaan we samen snorkelen.
Tenminste, Lonneke en Patrick gaan snorkelen, ik heb zo’n vermoeden dat dat te gevaarlijk is voor een klein hondje als ik en ik dus beter thuis kan blijven bij de lokale hondjes uit de buurt.
Patrick wil hier mogelijk nog de buitenduiken gaan doen om zijn PADI certificering te halen.
Ze waren beide in Nederland al begonnen met de PADI, maar door de chemo behandelingen van Lonneke mag zij het komende jaar sowieso niet duiken en hij wil graag eerst een indruk hebben van de duikschool, dus gaan ze eerst samen snorkelen en het onderwaterleven verkennen.
Ik zal nog wat foto’s toevoegen van onze avonturen de afgelopen dagen en proberen de volgende keer wat korter van stof te zijn, maar ik ben nou eenmaal een stoffen hondje en dus wat lang-dradig….