Takkie op Paaseiland en in Frans Polynesië

15 januari gaan we samen snorkelen via de lokale duikschool, het water is super helder en niet super koud. We zien best veel vissen en het is vooral heel leuk om te doen!
De rest van de dag is om bij te komen, we kijken wat series op de kamer en lopen een rondje door het dorp Hanga Roa.
16 januari heeft Patrick zijn eerste 2 buitenduiken voor zijn PADI gepland dus die is een aantal uren onderweg.
Lonneke gaat ondertussen snorkelen in het “badje” (een stukje zee omringd door rotsen waar je relatief rustig kan zwemmen maar soms wel golven over de rotsen binnen komen) bij de haven.
Ze ziet zeker 9 soorten vissen daar en een soort oranje-witte zeekomkommer oid.
Het avondeten gaan we nuttigen bij de lokale fastfood tent; het is inderdaad fast maar wel allemaal vers bereid met veel groenten en vooral erg lekker (en voor Paaseiland begrippen goedkoop)!
Omdat Patrick morgen zijn twee laatste buitenduiken heeft gaan we op tijd naar bed.
De 17e in de ochtend gaan we met de snorkel naar het andere badje in de buurt, maar daar is weinig te zien helaas, dus we gaan naar het badje bij de haven.
Dat is ook vlakbij de duikschool dus we blijven daar hangen tot Patrick gaat duiken.
Terwijl we zitten op te drogen krijgen twee honden (later door ons “Perro Loco” , omdat ze de hele tijd als een gek over het strand rondrent, en Terror Perro” genaamd) het aan de stok met een andere herderachtige hond die uit paniek vanaf de rotsen in het water springt en daarna door kinderen in het water naar de open zee wordt gedreven.
Andere mensen gaan er gelukkig achteraan terwijl Lonneke zich al klaar had gemaakt om ook het water in te gaan.
De hond verdwijnt achter een gebouw en als we er omheen lopen zeggen mensen dat hij verdronken is, maar we zien niks. Gelukkig zegt een meisje dat er zit in het Spaans dat de hond net via de rotsen het water is uitgeklommen en is weggelopen.
Lonneke moet hard huilen en voelt zich vooral schuldig dat ze niet meteen het water is ingegaan en dat de hond dood had kunnen zijn. Gelukkig leeft hij nog!
(twee dagen later zien we hem inderdaad ergens lopen!)
Na de duiken van Patrick gaan we pizza eten bij het hotel om de hoek en we kijken een film op de kamer (The Interview, over Noord-Korea, zo slecht dat hij weer goed is)
18 januari staan we op tijd bij de fietsenverhuur want we willen naar de grotten fietsen die noordelijk van Hanga Roa liggen.
Volgens de verhuurder is de route van 16 km allemaal vlak en goed te doen voor ons Nederlanders. We krijgen een soort mountainbikes mee.
Zodra de verharde weg echter ophoudt na een paar kilometer volgt een soort zandpad met veel grote en kleine stenen en is het een soort veldrijden voor gevorderden met heuvels op en neer en uiteindelijk hoogteverschil van 150 meter.
Gelukkig hebben we extra drinken gehaald, maar wel te weinig eten bij ons.
Op pure wilskracht en in een eigen tempo gaan we langs de grotten en we weten gelukkig dat bij Ahu Akivi een klein tentje zit waar ze eten verkopen.
Daar aangekomen blijken er geen sandwiches vandaag en we nemen genoegen met elk twee kleine bananen en een koude cola, we voelen de energie terug in ons lijf stromen.
Gelukkig blijkt dit ook het hoogste punt van de hele tour te zijn en de rest van de weg is naar beneden én geasfalteerd, dus we racen terug naar het dorp.
We zijn uiteindelijk bijna 5 uur onderweg geweest.
We stoppen weer bij de fastfood tent en zijn erg blij met het snelle en lekkere eten.
Moe maar voldaan leveren we de fietsen in en lopen terug naar het hotel.
Na een welverdiende douche ploffen we op bed en gaan we vroeg slapen.
De volgende dag doen we rustig aan om onze lijven wat rust te geven.
Buiten een beurse bips valt het gelukkig allemaal mee qua (spier)pijn!
We regelen een late check-out voor de dag erna, want de vlucht naar Papeete gaat pas om 23.55u en het vliegveld is 5 minuten rijden vanaf het hotel.
Er wordt vanuit het hotel een taxi gebeld als we aangeven dat we willen gaan, dus dat is top!
20 januari is dan onze laatste dag op Paaseiland.
Eigenlijk zouden we hier maar 5 dagen blijven, maar toen we de vluchten van het Round-the-world ticket gingen omboeken bleek de vlucht van 13 januari vol en aangezien er maar 1x per week een vlucht gaat van Latam naar Papeete betekende dat 12 dagen Paaseiland.
Uiteindelijk was het ook prima, het was lekker weer en we zijn allebei een beetje uitgerust en gewend aan het vakantiegevoel.
In de middag gaan we nog een laatste keer een rondje door het dorp en kijken bij de schildpadden in de haven.
We kijken de eerste twee afleveringen van de serie Chernobyl en voor de rest vervelen we ons vooral omdat het wachten tot de avond zo lang duurt.
We gaan nog wat lekkers eten en om half 10 is het dan tijd dat we de taxi laten komen en richting de luchthaven gaan.
Daar aangekomen checken we de tassen in en begint het verdere wachten.
We komen de schoonmaakster uit het hotel nog tegen, die werkt blijkbaar ook hier, en we geven haar de losse peso’s die we nog hebben.
Ze is zo blij dat ze ons allebei omhelst.
Het luchthavengebouw is erg klein, maar er zit gelukkig wel een soort bar waar je nog wat drinken kan halen enz.
Onze laatste peso’s worden uitgegeven aan drinken voor in het vliegtuig en mooi op tijd stappen we in en gaan we weer naar het volgende eiland.
We hebben een rij van 3 stoelen voor ons samen, maar toch lukt slapen niet erg en de meeste tijd wordt er, staand achterin het vliegtuig, gekletst met de crew.
21 januari komen we aan op Papeete, Tahiti.
Bij het uitstappen is het lokale tijd half 1 in de nacht en het is nog 28 graden en vochtig warm, dat beloofd wat…
Gelukkig gaat het land binnenkomen erg soepel, enige jammere is dat we geen stempel krijgen omdat we uit de EU komen en dit officieel bij Frankrijk hoort. (Lonneke vindt het stom, maar zelfs na smeken krijgt ze geen stempel)
Het hotel voor vannacht ligt letterlijk aan de overkant van de straat vanaf het vliegveld, maar wel een steile helling op en Patrick werpt zich als held op om de zware tassen naar boven te sjouwen. Zwetend en puffend staan we bij de receptie.
Ook daar gaat alles vlot en om 2 uur liggen we in bed, na een snelle douche.
Om half 11 komt de taxi die ons naar de Ferry gaat brengen.
De komende dagen verblijven we op Moorea, een eiland dat tegenover Tahiti ligt en erg mooi schijnt te zijn.
De overtocht duurt 30 minuten en bij aankomst nemen we een lokale bus, die al staat te wachten, in het Frans zeggen we waar we heen willen en ze lijken het te begrijpen, het is de goede bus!
Voor de deur van het pension worden we afgezet :-)
Op Moorea is eigenlijk maar een weg, een ringweg langs de kust van 62 kilometer, dus bijna alles ligt aan deze weg.
Het binnenland bestaat vooral uit erg hoge bergen, begroeid met bananenbomen en andere tropische planten.
Het klimaat is net als op Tahiti, erg warm en vochtig;
Bij elke stap die je zet loopt het zweet met straaltjes uit je poriën, niet echt iets waar we aan kunnen wennen.
Bij aankomst in het pension krijgen we het huisje aan de zee dat het verste weg ligt vanaf de receptie, dus lekker rustig en veel privacy want niemand hoeft er langs.
We gaan meteen maar even in de zee plonsen, al koelen we daar ook niet echt van af want het water is 25 graden.
Wel zijn er veel vissen te zien recht voor de deur, tussen wat rotsformaties onder water.
Gelukkig waait er een lekker zeewindje en werkt de ventilator op de kamer prima.
Het huisje heeft twee glazen schuifdeuren naar de zee en een groot bed er achter, waardoor je dus vanuit bed over de zee kijkt.
We willen morgen het eiland wat meer gaan verkennen dus we regelen een auto.
Het leefritme ligt hier wat anders, dat merkten we op Tahiti al toen het om 5.30u al licht werd en er volop bedrijvigheid was op de weg.
Om 18.15 gaat de zon onder en om 18.45u is het dan ook pikkedonker.
We gaan dus ook maar op tijd slapen en de volgende dag op tijd weer op.
22 januari komt de auto en we rijden tegen de klok in een rondje op het eiland.
Onderweg stoppen we bij een aantal mooie uitkijkpunten en we gaan naar een waterval in het binnenland.
Het laatste stuk moeten we lopen en helaas is er weinig regen gevallen dus de waterval stelt niet zoveel voor.
Tegen zonsondergang gaan we nog naar een uitkijkpunt bovenop een berg van waaruit je de twee baaien van Moorea kan zien liggen, de zonnestralen schijnen mooi tussen de omringende bergtoppen door.
We besluiten terug te gaan en bij een van de twee restaurants die ons zijn aangeraden wat te gaan eten.
Het is rond 19u en alles blijkt dicht! Geen restaurant te bekennen dat nog open is.
Er is nog een optie in het nabijgelegen Hilton hotel, maar daar is een buffet met dansvoorstelling voor omgerekend 80 euro per persoon en dat vinden we allebei nogal belachelijk, dus we rijden snel terug naar het pension waar de keuken tot 20u open is.
We hebben de auto 24 uur dus morgenochtend kunnen we ook nog wat ondernemen.
Die volgend ochtend, na een slechte nacht vol muggen ondanks de klamboe, willen we de auto nog gebruiken om naar Coco Beach te gaan, een mooi strand op een eiland net uit de kust maar nog in de lagune.
Het idee is om op het strand te parkeren en dan te zwemmen/snorkelen, er zijn daar namelijk veel haaien en pijlstaartroggen en veel mooie vissen te zien.
Na een uur te vergeefs zoeken naar een manier om er te komen blijkt, na navragen, de enige manier te zijn om iemand te bellen die dan een boot transfer regelt naar het eiland.
Het strand dat we hebben gezien is niet bereikbaar en er staan veel grote hotels aan waardoor we er ook niet te voet kunnen komen, terwijl dat wel zou moeten kunnen.
Het is 8 uur in de ochtend en natuurlijk is er niemand te bekennen en kunnen we er dus niet komen.
Zwaar gefrustreerd rijden we maar weer terug naar waar we vandaan kwamen en gaan dan maar langs de grote supermarkt (die anders 45 minuten lopen is, enkele reis, in de brandende zon en 33 graden) zodat we in elk geval wat drinken en broodjes hebben voor de komende dagen in het pension.
Gelukkig hebben we een koelkast in de kamer.
In de middag maken we gebruik van de kajaks van het pension en peddelen we een stukje richting de baai rechts van ons, er staat best wat stroming maar het is goed te doen en op het water is het goed uit te houden.
De nacht van 23 op 24 januari wordt er wederom weinig geslapen, dit keer door de honden van de buren die bijna onafgebroken blijven blaffen, om god mag weten wat voor reden.
Zelfs ik als hondje begrijp er niks van...
Rond half 2 gaat Lonneke naar de receptie om te vragen of er iets aan gedaan kan worden, de mevrouw (die ze natuurlijk heeft wakker gemaakt) gaat naar de buren en het lijkt daarna redelijk stil te zijn, maar af en toe komt er nog een blaf uit die richting.
Er wordt een slaappil genomen maar door het licht is iedereen toch weer om 7.15u wakker.
Na het ontbijt lopen we naar de nabijgelegen sap fabriek, waar we een rondleiding mogen doen én natuurlijk vers sap mogen proeven!
De tour is kort, maar wel leuk om te zien en het sap smaakt erg lekker, al het vocht is welkom in de warmte.
Die middag besluiten we ons geluk opnieuw te proberen bij een van de restaurantjes in de buurt (ongeveer 1,5 km lopen), volgens hun website zijn ze nu gewoon open.
Daar aangekomen blijkt dat echter niet het geval en nadat we in ons beste Frans proberen te vragen waarom het gesloten is komt er een vage reden terug, dat is even de druppel en Lonneke is boos; niks werkt hier zoals het zou “moeten”.
Dan maar een hamburger bij een tentje aan het water dat aan de overkant van het restaurant ligt…
Er komt een bruine haai voorbij en later nog twee kleine stingrays, dat maakt het avontuur weer een beetje goed.
De rest van de dag plonsen we wat en doen wat administratie en de was enzo.
Op 25 januari nemen we vroeg de kajaks mee en peddelen nu de andere kant op, richting het Hilton hotel.
We gaan onder de huisjes door, waarvan sommige een raam in de vloer hebben zitten, dus dat is wel grappig!
Onderweg zien we qua vissen helaas weinig bijzonders.
Dan gaan we tegen de stroom weer terug naar het huisje, waar we de middag doorbrengen op bed in de stroom van de ventilator met de overgebleven afleveringen van Chernobyl.
Die avond gaan we vragen hoe we morgen naar de ferry terug kunnen komen en er wordt ons verteld dat ze niet weten of de bus rijst, want het is dan zondag en mogelijk heeft de chauffeur geen zin om op zondag te werken… juist ja…
De enige optie is dus een taxi te nemen, tja dat moet maar dan.
De ferry gaat ook minder vaak dan normaal en buiten heel vroeg (6.30u en 7.30u) gaat hij pas om 13.45u, check-out is om 10u dus ergens zullen we sowieso moeten wachten.
We wisten al dat de ferry alleen in de middag ging en de vlucht naar Auckland gaat pas om 17.25u dus qua tijd geen probleem, dus het is maar even zoals het is.
We pakken alles al zover mogelijk in en gaan op tijd slapen.
De volgende dag komt om 10.30u de taxi, een Duitser, die ook een huisje heeft hier, wil wel meerijden naar de ferry dus we delen de taxi en hebben onderweg leuke gesprekken.
De 3 uur wachten in de haven zijn eigenlijk ook zo voorbij doordat we met verschillende mensen in gesprek raken en ervaringen delen over dit aparte eiland.
Weer op Tahiti aangekomen brengt de volgende taxi ons naar de luchthaven, waar eigenlijk alles voorspoedig gaat (op een kleine aanvaring met een security medewerker na, die een verwensing naar zijn hoofd krijgt nadat hij Lonneke pijn doet door ongeduldig te zijn)
Al met al is de algemene stemming dat we blij zijn dat we van deze eilandengroep af mogen en dat we er ook niet meer terug hoeven te komen.
Én Franse slag én eilandmentaliteit is teveel voor ons in deze fase van de reis...
Op naar wat meer "normale" civilisatie, op naar Nieuw-Zeeland!