Takkie in Australië (deel 1)

27 februari vervolg; zodra we in de aankomsthal zijn lopen we naar de Vodafone balie en kopen daar allebei een SIM kaart, goede aanbieding met lekker veel data én minuten voor binnen en buitenland dus dat begint goed.

Dan lopen we naar een standje dat over lokaal vervoer gaat en vragen daar wat de opties zijn om naar de stad te komen.

Er is een optie voor een shuttlebus die ons voor de deur afzet en waar we ook meteen een terugreis kunnen boeken voor een redelijke prijs, dus dat lijkt ons een prima idee.

Helaas duurt het bijna een uur voor het busje er is (druk op de weg) en daarna nog eens bijna 2 uur(!) voor we, via afzetten van anderen én ophalen van nieuwe mensen, bij ons hotel komen, chagrijnig van de honger én van het lange wachten…

Gelukkig is het een prima hotel met ruime kamer en midden in een levendige wijk, dus we lopen naar de supermarkt om de hoek en halen wat broodjes en drinken.

We hebben een koelkastje op de kamer dus kopen ook meteen wat ontbijt voor morgen.

Na het eten kijken we wat tv en gaan dan slapen, het was stiekem weer een lange dag!

28 februari; Heerlijke zonnig weer en we gaan vandaag Sydney bekijken!

Vanaf het hotel lopen we naar de botanische tuinen, daar hebben we al een erg mooi uitzicht op het Opera House en de Harbour Bridge. We lopen langs het water naar het Opera House, waar beneden in de kelder een hele groep mensen aan het oefenen is voor de Mardi Gras optocht, zeg maar de Gay Pride van Australië.

Erg leuk om te zien en meteen ook het idee gekregen om die optocht ook te gaan kijken.

Wij hadden geen idee dat die nu was, maar het verklaart wel waarom het zo druk is in de stad.

We kopen een Opal card, een soort OV chipkaart die ook geldig is op de ferry, en wat lunch en nemen dan de ferry naar Cremonte Point aan de overkant van het water.

Er is daar een super uitzicht op de skyline van Sydney en het is een mooie plek voor een picknick.

Na de lunch lopen we nog even naar de vuurtoren aan het eind van het pad en nemen daarna de ferry weer terug.

Vanaf Circular Quay besluiten we een stuk het centrum in te lopen.

We bezichtigen wat gebouwen en de Kathedraal, helaas alleen van buiten want deze is gesloten vanwege een huwelijk de volgende dag.

Om 18u begint bij de Rocks een free walking tour dus we lopen alvast die kant op om ter plekke nog even te relaxen, de voetjes te laten rusten en wat te genieten van de zon.

Lonneke slaat de tour over omdat haar voeten te veel pijn doen en ze gaat met de metro terug naar het hotel en Patrick gaat alleen mee met de tour.

Wat een leuke stad is Sydney en de aanwezigheid van de Mardi Gras gasten maakt de sfeer nog extra gezellig.

29 februari; Vandaag nemen we de trein en bus naar Bondi Beach.

Het is heerlijk strandweer dus we lopen met onze blote voeten door het zand en het water en ondertussen kijken we naar alle mensen die hier rondlopen.

Erg veel volk dat zichzelf graag laat zien aan de medemens en hoopt indruk te maken.

Overigens ook erg veel afgetrainde (boven)lijven die leg-day hebben overgeslagen, we lachen er hartelijk om.

Patrick gaat nog op zoek naar een geocache bij een klif, maar deze blijkt toch niet echt haalbaar te zijn vanwege de steile afdaling en hoge waterstand.

Na een paar uur rondkijken hebben we het wel gezien en we nemen de bus en trein weer terug.

Vanavond is de Mardi Gras parade dus we nemen de rest van de middag even wat rust en zetten de foto’s op de laptop en laden de ontbrekende foto’s bij het verhaal van Takkie op het Noordereiland.

Rond half 8 lopen we een half uur naar een van de straten waar de parade doorheen gaat.

Het is er zo druk dat het publiek 10 rijen dik staat en je eigenlijk weinig ziet, dus we lopen een stuk door de menigte richting naar een straathoek waar het ietsje minder druk is.

Daar staat het “maar” 5 rijden dik en kunnen we in elk geval wat meekrijgen van de praalwagens en loopgroepen die langskomen, zelfs wat foto’s boven de hoofden van het publiek lukken aardig.

Het is een erg gezellige boel en iedereen is vrolijk, zingt mee en deelt stickers uit met positieve teksten.

Na een tijdje is het voor ons welletjes geweest, dit feestje gaat nog uren door maar zonder ons, dus we lopen weer terug naar het hotel.

1 maart; In de ochtend wil Lonneke even bijkomen en gebruikt de tijd om eindelijk de foto’s op Facebook in een groep te zetten en wat foto’s naar de Cloud te uploaden.

Patrick wil vandaag de Harbour Bridge beklimmen (na tip van Remco!) en loopt die kant op.

Zodra hij weet wanneer hij kan belt hij Lonneke en dan kan zij ook die kant op komen om foto’s van afstand te maken.

Uiteindelijk gaat hij rond half 12 beginnen en rond half 1 begint de echte klim.

Lonneke maakt foto’s en neemt daarna de ferry naar Pyrmonte, onder de brug door, via het Luna park naar de haven én weer terug. 

Het is perfect weer voor de klim én voor een vaartochtje.

Ze wacht Patrick op onderaan de brug en samen gaan we bij hotel Australian een pizza eten, naar men zegt de beste pizza in town.

Hij is inderdaad erg lekker!

Na de pizza lopen we naar een van de torens van de brug, want Patrick kreeg bij zijn ticket voor de beklimming twee tickets voor de uitkijktoren.

We maken foto’s van een cruiseschip dat net gaat vertrekken en voor het Opera House door vaart en van de omgeving.

De bus terug naar het hotel gaat gelukkig onder de brug dus dat is handig!

We gaan op tijd naar bed want morgen komt de shuttlebus ons om 6.45u halen.

2 maart; Rond 8 uur zijn we op de luchthaven, onze vlucht naar Hamilton Island (Whitsundays) gaat om 9.50u.

Op Sydney airport kosten de trolleys voor je bagage geld, belachelijk! 

Dus we slepen onze flightbags naar de incheckbalie, want we hebben natuurlijk wel principes en deze praktijk daar gaan we niet aan bijdragen ;-)

Achter de balie is een groot raam met zitjes en daar eten we ons ontbijt, het brood en beleg dat nog in de koelkast lag, alles dat overblijft kunnen we helaas niet meenemen en dat verdwijnt in een prullenbak.

Bij de security gaat er bij Lonneke een piepje af en zij ma met al haar bagage naar een aparte balie, waar van haar zelf en de spullen en swap wordt genomen, die daarna in een lezer gaat.

Het blijkt een random test op explosieven te zijn.

Gelukkig geen verboden stoffen gevonden en we mogen door.

Bij de gate bellen we Nonnie nog even en dan mogen we aan boord.

De vlucht duurt ruim 3 uur en voor ons zit een kind wat onophoudelijk aan het krijsen is, we genieten ervan…

Gelukkig is naar buiten kijken geen straf, we zien iets meer van Australië; we vliegen over mooie landerijen en eilanden.

Dan zien we een iets groter eiland en daarnaast een kleiner met daarop een landingsbaan, het vliegtuig maakt een hele scherpe bocht naar rechts en het blijkt onze landingsbaan te zijn!

We duiken naar beneden en zodra het vliegtuig de landingsbaan raakt gaan we vol in de ankers, allemaal met ons hoofd tegen de stoel voor ons, net voor de zee begint aan het eind van de landingsbaan staan we stil!

Het blijkt de kortste landingsbaan van Australië te zijn en dit het grootste soort vliegtuig dat er kan landen.

Op Hamilton Island is het warm en er staat een fijne zeewind bij aankomst.

Het is een kleine luchthaven waardoor alles overzichtelijk is en ook snel wordt afgehandeld.

Met onze bagage lopen we naar het busje (met aanhanger voor de koffers) dat ons naar ons verblijf gaat brengen.

Het is geen groot eiland en na 10 minuten zijn we al aan het inchecken.

Het appartement is lekker ruim en heeft een schitterend uitzicht op een baai met een mooi strand ervoor, hier houden we het wel even vol!

Vanwege de vochtigheid moet de airco constant aan blijven staan.

Vanaf het appartement rijden de hele dag gratis shuttlebussen over het eiland en we nemen degene die naar de marina gaat, want daar zijn ook de lokale supermarkt en de meeste restaurantjes.

We halen wat eten voor de komende dagen en gaan dan eens kijken wat er allemaal te doen is en wat we zelf de komende dagen willen doen.

We besluiten morgen een snorkeltocht te doen bij het Great Barrier Reef, dat is uiteindelijk toch waarom we hier vooral zijn!

3 maart; in de ochtend nemen we het busje dat naar de luchthaven gaat, waarvandaan ook onze boot zal vertrekken.

Het is ongeveer een uur varen naar een ponton in de zee, dat naast Hardy reef zit.

Hier legt de boot aan en gaan we allemaal van boord om onszelf snorkel-klaar te maken.

Helaas zitten hier ook kleine kwalletjes die steken, dus iedereen krijgt een zogenaamd “stingersuit” aan, een dun lycra pak dat je hele lijf bedekt, op voeten en gezicht na.

Je word er niet erg sexy van in elk geval…

Op de boot hebben we een onderwater Go-pro gehuurd, zodat we foto’s en filmpjes kunnen maken van al het moois dat we zien.

We krijgen lunch in buffetvorm op de boot, veel keus en erg lekkere dingen!

Dan gaan de flippers en het pak aan en zijn we klaar voor de ervaring!

Eenmaal onder water blijken er vissen in overvloed en ook de koraalwand is indrukwekkend!

Wel is het helaas al op veel plekken erg bruin en minder kleurrijk als we verwacht hadden.

Pas als het signaal klinkt dat we allemaal het water uit moeten omdat de boot over 30 minuten weer vertrekt, komen we het water uit, wat een mooie wereld onderwater!

‘s-Avonds kunnen we lekker ontspannen bij een nieuwe aflevering van Wie is de Mol?

4 maart; Lonneke word wakker met migraine en gaat terug naar bed, er komen mensen aan de deur vanwege Pestcontrol, maar Patrick zegt “my wife is sick” en ze vertrekken weer om later terug te komen.

Nadat de hoofdpijn weg is willen we toch wat ondernemen.

We hebben gelezen dat de baai waar het appartement aan ligt ook een hele goede plek is voor snorkelen omdat er ook een rif ligt en dat er zelfs een aantal schildpadden permanent wonen, dus we gaan naar het stalletje met sportspullen dat op het strand staat en huren daar voor de middag twee snorkel sets.

Het is eb, dus we kunnen een heel stuk door het ondiepe water lopen voor we naar het rif kunnen zwemmen.

Er is inderdaad weer veel moois te zien, maar helaas blijven de schildpadden voor ons verstopt…

Moe maar voldaan gaan we terug naar het appartement.

Daar krijgt Lonneke een telefoontje van de eigenaar van het appartementencomplex, hij wil weten wat er met haar aan de hand is.

Als ze vertelt dat ze migraine had zegt de man “dat is fantastisch” en daarna moeten ze allebei hartelijk lachen om hoe ongepast dat eigenlijk is, de man blijkt vooral bang voor het Coronavirus, dat inmiddels al in meerdere landen is opgedoken en waardoor mensen afgesloten moeten worden van de rest omdat het erg besmetelijk is.

Patrick besluit daarop NOOIT meer “my wife” te zeggen en ook niet dat er iemand ziek is :-D

5 maart; vandaag nemen we het busje om het eiland te gaan bekijken, het blijkt een relatief kort rondje, maar wel met erg mooie vergezichten over de omgeving.

Naast Hamilton eiland ligt bijvoorbeeld een veel groter eiland dat onbewoond is en geheel als beschermd natuurgebied is uitgeroepen.

Daarna gaan we in het zwembad zwemmen en aan de rand van het bad eten we wat.

Dan kijken we bij de receptie wat morgen onze vertrektijd is.

6 maart;vandaag vliegen we terug naar Sydney, het busje komt ons om 10 uur ophalen en om 11.55u vertrekt de vlucht.

Bij de luchthaven gaat de security iets minder grondig dan we gewend zijn, zelfs hele flessen water gaan gewoon door de x-ray en mogen mee naar binnen.

We besluiten tijdens het wachten samen een film te kijken op de laptop, maar nog voor we die kunnen opstarten wordt er omgeroepen dat onze vlucht vertraagd is tot 15.30u en dat er een engineer vanuit Brisbane komt met de eerstvolgende vlucht, pff, nog ruim 4 uur hangen in deze hal…

We krijgen allemaal een voucher voor te drinken, dus we halen maar wat, al is het om de tijd te doden.

Nog geen uur later wordt er opnieuw een bericht omgeroepen; onze vlucht is geannuleerd en onze bagage wordt van boord gehaald en komt terug naar de bagageband…

We besluiten een divide- en concour techniek te doen waarbij Patrick de tassen van de band haalt en ik in de rij aansluit bij de incheckbalies om te kijken of wij een van de gelukkigen zijn die op de vlucht naar Brisbane worden geboekt (en dan vanuit daar door naar Sydney)

Er heerst overal chaos en het arme grondpersoneel is tegelijk aan het bellen, mensen aan het omboeken en te woord te staan.

Uiteindelijk blijkt dat alleen de mensen die een aansluitende (internationale) vlucht hadden op de Brisbane vlucht zijn geboekt, dat is de laatste vlucht van Virgin Atlantic van vandaag, dus de rest zit vast op het eiland… dit vliegtuig vliegt morgen pas weer...

Al snel blijkt er op dit eiland geen accommodatie meer te zijn voor zoveel mensen en er wordt voor iedereen een hotel geboekt op Daydream Island, ongeveer een half uurtje varen met de ferry.

Ondertussen voert Lonneke hevige gesprekken met de autoverhuur om de auto die voor vandaag gehuurd was om te zetten naar morgen, dat blijkt lastiger dan gedacht want men weigert de auto een dag vast te houden, ondanks dat er al voor betaald is.

Er zit niks anders op dan een nieuwe reservering te maken met behulp van iemand in India, waardoor de huidige reservering kan worden geannuleerd.

Ook de overnachting wordt geannuleerd, het is zonde van de dag in de Blue Mountains...

Op Daydream Island moet iedereen tegelijkertijd inchecken bij het hotel, waardoor we zeker een uur in de rij staan, gelukkig is iedereen er wel gelaten onder en blijkt het een erg mooi hotel te zijn.

Vanuit de luchtvaartmaatschappij krijgen we ook allemaal een tegoed om van te eten, dus die avond gaan we heerlijk uit eten in een van de restaurants van het hotel, we maken er maar het beste van!

7 maart; we staan om 6 uur op en ontbijten in het hotel, want op 7.35 uur brengt de ferry ons weer terug naar de luchthaven, waar hopelijk om 10u het vliegtuig vertrekt.

Dat blijkt gelukkig het geval en zoals verwacht is de vlucht half leeg en hebben we allebei 3 stoelen naast elkaar om op te liggen en wat te slapen.

In Sydney aangekomen halen we onze auto op, een relaxte Mitsubishi SUV, en we rijden naar onze B&B in de Blue Mountains.

Onderweg stoppen we nog om de oudste Geocache van Australië te doen en dan arriveren we bij ons tuinhuisje.

De eigenaresse Erica is super aardig en behulpzaam en zorgt nog voor anti-allergische dekens omdat in het huis alleen wol en dons aanwezig is.

Patrick voelt zich niet zo lekker, waarschijnlijk door alle spanning van de dag ervoor, en gaat naar bed en Lonneke maakt taco’s klaar en gaat ook op tijd naar bed.

8 maart; we mogen van Erica zo lang blijven als we willen, maar omdat we al een dag minder hebben hier gaan we toch vroeg op pad om nog wat van de omgeving te zien.

We beginnen bij de “three sisters” 3 naast elkaar staande rotsen in een natuurgebied.

Het is sinds gisteren al aan het druppen en bij aankomst blijkt dat er door de mist eigenlijk weinig te zien is.

We besluiten toch het park in te lopen en tussen wat mistvlagen door zien we de zusters staan en we maken snel wat vage foto’s.

Dan rijden we door naar de Jenolan grotten, we parkeren boven en lopen daarna 200 meter naar beneden over paden en trappen om bij de ingang te komen

Daar zijn alleen guided tours en Patrick besluit met een van de tours mee te gaan waarbij hij 900 treden op en af door verschillende ruimtes gaat lopen en foto’s gaat maken.

Lonneke vindt het na de 200 meter trappen wel ok en maakt buiten foto’s en rust wat uit tijdens de tour.

Daarna rijden we door naar het hotel in Canberra en kijken daar wat we de komende dag willen doen en zien.

9 maart; we gaan naar Cockington Green Garden, een soort Madurodam, wat door een familie beheert en gemaakt wordt.

Er is een internationaal stuk, met allerlei bouwkundige hoogtepunten uit verschillende landen en er is een stuk met vooral Britse gebouwen en scenes.

Het leukste is dat er in erg veel scènes iets humoristisch zit en dat er ook een soort speurtocht is van een 15-tal bijzonder figuren die verstopt zijn in het park, waaronder bijvoorbeeld een Minion tussen het publiek bij een sportwedstrijd.

Als we alle figuren gevonden hebben gaan we naar het War Memorial, een museum gewijd aan alle soldaten die voor Australië en Nieuw-Zeeland gediend hebben in alle oorlogen.

Buiten het museum staan allerlei beelden en oude militaire voertuigen en voor elk legeronderdeel in elke oorlog is een tegel op de vloer om hen te eren.

Binnen vind je muren vol namen van soldaten die het leven lieten met daartussen de zogenaamde “poppies”, de rode klaprozen.

Elke halve minuut wordt de naam van een van de soldaten opgelezen en hoe oud hij/zij was.

Een indrukwekkend geheel.

Verderop in het museum is een grote hal met koepeldak, waarin de zielen van de overledenen opstijgen, aan de wanden zijn grote weergaves van soldaten van verschillende disciplines als eerbetoon aan de gehele discipline; alles is gemaakt van kleine mosaicsteentjes.

Het is mooi gemaakt maar alles bij elkaar roept het vooral veel verdriet op.

Om dat een beetje van ons af te schudden gaan we daarna naar de Ainslie berg, met een uitkijkpunt over de hele stad.

Daar zie je ook hoe het War Memorial in een rechte lijn verbonden is met het oude en het nieuwe parlementsgebouw en hoe dit, net als in Washington DC, met elkaar verbonden is door parken en grote lanen.

We rijden daarna verder naar onze nieuwe verblijfplaats Jindabyne, in de Snowy Mountains.

Het is er erg rustig en het hotel is bijna helemaal leeg; in de winter is dit een populair skioord, maar in de zomer is veel minder te doen.

10 maart; Op 30 minuten vanaf het hotel is een stoeltjeslift die ook in de zomer mensen vervoert, we rijden erheen en besluiten de berg omhoog te gaan met de lift (minder eng dan gedacht!) en omlaag te lopen via de Merritts Nature Track, een slingerende weg terug naar de ingang van de stoeltjeslift met ontzettend veel treden.

Onderweg blijken het vooral veel ongelijke treden en stappen te zijn, wat het erg inspannend maakt.

Het pad loopt dwars door de natuur omlaag en we zien de nodige salamanders en sprinkhanen onderweg en komen meerdere keren een waterval tegen.

Halverwege gaan we op een bankje zitten picknicken en genieten van de zon en het uitzicht.

We doen er ruim 3 uur over om naar beneden te lopen en we zijn allebei lekker moe als we terugkomen in het hotel, vanavond doen we niks meer!

11 maart; Lonneke kan bijna niet lopen van de spierpijn, het is lachwekkend hoe ze probeert vooruit te komen en de is snotverkouden met keelpijn, dus we doen het rustig aan.

Vandaag rijden we naar Lakes Entrance aan de kust, maar onderweg stoppen we nog bij het Bombala Platypus Reserve, waar we hopelijk vogelbekdieren gaan zien!

Op weg naar het reserve rijden we zeker 100 kilometer over een weg door verbrand bos, het eerste wat we echt meekrijgen van de enorme bosbranden die hier tot een maand geleden nog woeden in Australië, het is een trieste aanblik en het feit dat het niet op lijkt te houden geeft een indrukwekkend beeld van de grootte van het stuk land dat verbrand is.

Het is midden op de dag als we bij de Reserve aankomen en we leren daar dat vogelbekdieren vooral in de avond en ochtend actief zijn, tja helaas, we zien wel hun holletjes in het gras en gelukkig is er genoeg fotomateriaal om een beeld te krijgen van de dieren.

Op Tasmanië hebben we nog een kans om ze in levende lijve te zien en nu weten we in elk geval wat de beste tijd is om te gaan spotten.

12 maart; Lonneke heeft gelezen dat we hier in de buurt Koala’s kunnen spotten in hun eigen leefomgeving en daar wil ze natuurlijk naar toe!

Ze wonen op Raymond Island en hebben geen contact met hun soortgenoten aan de wal, waardoor ze vrij zijn van de veelvoorkomende ziektes van de dieren.

Raymond Island is per ferry te bereiken, maar de overtocht is goed we wel 200 meter en het eiland is ook niet groot dus we gaan te voet over met de ferry om daar lekker te wandelen.

Tijdens de wandeling volgen we de Koala Trail die ons langs de meest populaire hangplekken van de Koala’s voert.

We zien inderdaad ontzettend veel Koala’s in de lage bomen!

Daarnaast worden we ook nog verrast door een Echidna, een mierenegel, die over het pad loopt!

Aan het einde van de trail besluiten we via de lange weg langs het water terug te lopen naar de ferry.

Dan ziet Lonneke opeens iets groots staan in een weiland achter wat bomen, ze zegt dat we stil moeten zijn en we sluipen achter de bomen vandaan om te kijken wat het is.

Het blijkt een Kangoeroe, op nog geen 60 meter afstand en als we verder achter de bomen vandaan lopen blijkt het een hele groep te zijn! Wauw, wat gaaf!

Ze kijken naar ons en wij kijken naar hen, maar verder lijkt het ze weinig te storen dat we er zijn.

Op weg naar de ferry komen we nog een aantal mooie vogels tegen, Raymond Island heeft de verwachtingen meer dan waargemaakt!

Terug in Lakes Entrance halen we een pizza bij een lokale pizzabakker, om die vervolgens in het appartement op te eten, nagenietend van al het moois van vandaag!

N.B. Takkie is inmiddels (helaas) weer terug in Nederland, maar meer daarover in het tweede deel van de blog over Australië.